Rozdział VI part I

   - Proszę wybacz mi!- powtarzała raz po raz, gdy ratownicy przenosili jej nieruchome ciało na nosze, wkładając kołnierz ortopedyczny i zawijając w folię utrzymującą ciepło.
   Zosia, przeżyła wypadek, który pozbawił życie jej najlepszą przyjaciółkę. Kenia Klopp, odeszła szybko i bezboleśnie w ostatniej minucie mając przed sobą wyraz twarzy Roberta. Zimne oczy i uśmiechające się szyderczo usta, te same które bez zająknięcia się wypowiadały gorzkie słowa pod jej adresem.
   Życie młodziutkiej Niemki, zostało ścięte jak róża, która jeszcze nie zdążyła rozkwitnąć a ktoś potraktował ją sekatorem. Nie zdążyła przeżyć swojego życia tak, żeby na starość móc z nutą rozrzewnienia wspomnieć swoje najlepsze lata.
   Chciała spowodować ten wypadek... Egoizm doprowadził ją do śmierci a Zośkę zaprowadził na stół operacyjny.

Dwa tygodnie później

   Dominika Kochmańska, przez szybę obserwowała blondyna, pochylonego nad łóżkiem jej młodszej siostry, Zosi.
Jej ukochana Zosieńka- jak mawiała do niej, gdy się urodziła, teraz leżała blada i nieruchoma, podłączona do aparatury medycznej.
   Zosia, przeżyła wypadek, ale doznała pęknięcia śledziony i urazu głowy, przez który teraz zapadła w śpiączkę. Lekarze, dawali nadzieję, ale nikt nie mógł przewidzieć kiedy się obudzi. Mógł to być tydzień, miesiąc a nawet lata śpiączki. Rodzice nie odstępowali młodszej pociechy ani na chwilę, ale po dwóch tygodniach zdołała ich przekonać do powrotu. Ojciec, miał nawał pracy w Dubaju a mama była mu potrzebna, nie pomogliby Zosi kwitnąć przy jej łóżku.
   Jedyną osobą, która prawie zamieszkała w szpitalnej sali, był Łukasz Piszczek. Dominika pierwszy raz widziała, jak człowiek tak krótko znający daną osobę, może tak bardzo się zaangażować.
Piłkarz, przychodził codziennie i siedział przy Zośce prawie cały dzień, wychodząc tylko gdy ona przychodziła. W ciągu dwóch tygodni przez szpital przewinęły się tłumy. Byli Błaszczykowscy, Schmelzerowie, którzy przesunęli swój miesiąc miodowy, pojawił się także Jurgen z Ullą.
   Trener, jakoś się trzymał, ale widać było że targają nim wyrzuty sumienia i ciężka rozpacz. Podobnie było z jego żoną Ullą, która zemdlała podczas pogrzebu Kenii. Oboje traktowali dziewczynę jak własną córkę a teraz przeżywali ogromne katusze. Dominika, nawet najgorszemu wrogowi nie życzyłaby utraty dziecka a Kenia była dla Kloppów, niczym najdroższy skarb. Gdy dowiedzieli się o tym, że prawdopodobnie dziewczyna specjalnie spowodowała wypadek, załamali się jeszcze bardziej. Żyć ze świadomością, że ich pociecha zabiła się i prawie pozbawiła życia, najlepszą przyjaciółkę, była nie do zniesienia.
   Jurgen przychodził codziennie a gdy nikt nie widział, płakał jak małe dziecko. Raz, Dominika słyszała jak przeprasza Zosię za wszystko i przyrzeka , że zrobi wszystko żeby się obudziła.

Miesiąc później

   Łukasz, położył głowę przy dłoni Zosi a jego powieki opadły zmęczone całą nocą czuwania.
Nie pamiętał, kiedy zapadł w głęboki sen, z którego wybudził go głos dziewczyny.
   - Przepraszam.- powtarzała przez sen. - Byłam głupia a teraz ty nie będziesz chciał, mieć ze mną nic wspólnego!- szepnęła.
Obrońca momentalnie podniósł głowę, napotykając spojrzenie jasnych oczu dziewczyny. Oczu w których zalśniły łzy.
   - Zosia...- niemal wykrzyknął. - Obudziłaś się!- przygarnął ją do siebie, czując jej oddech na swoim policzku.
   - Przepraszam...- rozpłakała się żałośnie.
   - Ciii...- delikatnie głaskał jej ciemne włosy. - Najważniejsze, że się obudziłaś.
Dziewczyna odsunęła się od niego.
    -A Kenia? Gdzie ona jest?- zapytała momentalnie.
Łukasz nie potrafił kłamać na dodatek zdradził go wyraz twarzy.
   - Kenia nie żyje...- odpowiedział łagodnie.
Zośka przez chwilę wpatrywała się w niego, tak jakby prawda wcale do niej nie doszła.
   - To nie prawda!- wrzasnęła, niczym zranione zwierzę.- Ona nie mogła zginąć, nie Kenia! To moja wina, nie obroniłam jej przed tym skurwysynem!- łzy leciały nieprzerwanym strumieniem.
Łukaszowi ściskało się serce, nie potrafił powiedzieć nic, co mogłoby ukoić ból Zosi. Zapaść w prawie dwumiesięczną śpiączkę a potem dowiedzieć się o śmierci przyjaciółki to ogromny cios.
   - Ciii, wszystko będzie dobrze.- próbował ją pocieszać, ale odepchnęła go.
Biła głową w poduszkę, krzycząc i niemalże zdzierając z siebie kable od aparatury i rurkę od kroplówki.
   - Odejdź! Zabije go! Będę jego obsesją!- krzyczała.
Czym prędzej zawołał lekarzy i pielęgniarki, które uspokoiły ją zastrzykiem. Ostatnią rzeczą jaką wypowiedziała było imię prześladowcy Kenii.
   - Robert...zniszczę cię!
_____________________________________________________________________________
Witajcie!
Przepraszam za poślizg, ale ostatnio mam bardzo mało czasu w dodatku nie było mnie w domu przez kilka dni. Rozdział jest żałośnie krótki, ale na dniach dopiszę do niego drugą część.
Liczę na wyrozumiałość z Waszej strony i jeszcze raz przepraszam!
                                                          Pozdrawiam Fiolka :*